In gesprek met Cherry Egbertsen

Hahaha, ik had het kunnen weten….Ik zou  ongeveer anderhalf uur met Cherry praten over haar leven. Het werd uiteindelijk een gesprek van bijna drie uur!

Want als je op een maandag en donderdagochtend het keramiek atelier op Het Dorp Arnhem binnenloopt, tref je Cherry aan. Altijd bezig, goed gehumeurd, verzorgd uiterlijk en altijd in voor een praatje of een verhaal. Genoeg redenen om haar uit te nodigen voor een gesprek. Een gesprek vol verhalen over haar werk, haar drijfveren, ambities en over het leven met MS.

“Ik heb het altijd leuk gevonden mensen te helpen, ook met kennisoverdracht”, zo begint Cherry te vertellen. En dat blijkt, zo zal je in het stuk lezen.

Cherry is geboren en getogen in Ede waar haar vader een positie bekleedde bij de landmacht. Zij doorliep de Mavo en ging als 16 jarige naar de INTAS, een schakelopleiding in Arnhem die haar voorbereidde voor een opleiding in de gezondheidszorg. Tijdens de opleiding liep zij stage op Het Dorp, een plek waarvan ze toen nog niet wist dat het een belangrijke rol in haar leven zou gaan spelen. Hierna gaat Cherry voor 3.5jr naar de Oudenoord in Utrecht voor de dubbelopleiding MDGO AG, Dokters,-en Apothekersassistente. Zij zat in het laatste examenklas van de experimentele opleiding MDGO. Hierna werd de MDGO door het ministerie van onderwijs toegelaten als een erkende vakopleiding.

Haar eerst baan is in Zeist in een verzorgingshuis voor slechtziende en blinde ouderen, de Finspong. Een leuke baan waar ze de kans krijgt zich te scholen als ziekenverzorgende. Cherry werkt daar 8 jaren met veel plezier. Haar man werkt als burger bij de luchtmacht in Zeist. Door bezuinigingen bij Defensie maakt hij de overstap naar de landmacht en verhuizen  naar hun geboortedorp Ede. Zij gaat in de thuiszorg werken en doet een verkorte opleiding als Gespecialiseerde Gezins Verzorgende bij de GGZ. Cherry toont zich maatschappelijk betrokken en heeft een gezonde ambitie waardoor zij vaak gevraagd wordt lid te worden van commissies of voor een raad op school of op het werk.

Cherry zegt: “Ik werd vaak gevraagd voor banen of voor nieuw op te zetten functies”. Zij vindt het leuk uitdagingen aan te gaan en ziet niet zo snel beren op de weg.

In 1989 wordt Cherry langdurig ziek, ze is dan 32. Ze wordt door het GAK (nu UWV) afgekeurd voor “ werk aan het bed”. Zij  is ontzettend moe en heeft heftige neurologische uitvalsverschijnselen. Een ernstig tekort aan B12 wordt geconstateerd en is sprake van pernicieuze anaemia (ernstige bloedarmoede) en een trage schildklierwerking. De diagnose MS is nog niet met zekerheid gesteld.

“En wat nu, wat ga je doen?”. Over die periode zegt zij: “Ik ben nieuwsgierig en geïnteresseerd in nieuwe dingen. Ik zie overal en denk in mogelijkheden en grijp kansen die voorbij komen. Het glas is voor mij altijd halfvol”.

Via het GAK (nu UWV) wordt een traject aangeboden. Haar creatieve talent wordt aangesproken en ze volgt samen met een groep herintredende vrouwen , de verkorte opleiding Fotonica aan de MTS in Ede. Tussen alle jonkies in, rondt zij binnen tweeënhalf jaar de opleiding af.

Cherry gaat werken bij Krall/ SuperFoto, een 1 uursfotoservice. Hier krijgt zij intern de verkoop -en telefoontraining en al snel ontpopt zij zich als een allrounder in de detailhandel. Op een jaarlijkse bijeenkomst van filiaalhouders wordt ze in het zonnetje gezet als verkoopster van de best presterende locatie. Daarna werkt Cherry bij Combi Markt, een speciaalzaak voor foto/film en fotografie, waar zij zich verder ontplooit. Naast een fulltime baan doet ze ook bruid, -en portretfotografie. Kortom, het gaat allemaal prima.

In 1999 komen de klachten van extreme vermoeidheid en neurologische uitvalsverschijnselen in alle hevigheid terug. Wederom wordt de diagnose MS nog niet gesteld. Helaas kon zij haar baan niet omzetten in een parttime overeenkomst en neemt afscheid.  Via-via wordt een nieuwe uitdaging gevonden. In 2000 gaat Cherry aan de slag bij het toen nieuwe ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede. Als afdelingsassistente op de sterilisatie afdeling  CSA/OK, een nieuw nader in te vullen functie. Ruim tien jaar werkt Cherry op diverse leuke afdelingen zoals het Klinisch Hematologisch Laboratorium en het Medisch Microbiologisch Laboratorium . Tot 2010 en dan gaat het echt niet meer.

Pas in 2011 wordt de definitieve diagnose MS geconstateerd. Ontstekingen vanuit de hersenstam zorgen ervoor dat aansturing naar de spieren uitvallen. Cherry gaat steeds verder achteruit. Helaas is medicatie niet mogelijk bij de vorm secundair progressief. Ze wordt volledig afgekeurd.

Zij wordt behandeld bij haar oud werkgever Gelderse Vallei Ziekenhuis maar het voelt heel raar als voormalig collega’s voor je zorgen. Ook door de vervelende en slechte afsluiting van haar werk periode bij het ziekenhuis besluit Cherry naar het CWZ Nijmegen te gaan. Ze revalideert bij Klimmendaal Arnhem maar voelt zich daar niet thuis en gaat naar het Sint Maartenskliniek (SM) Ubbergen. De benadering ‘wat zou jij willen’ spreekt haar aan, evenals de eerlijkheid en duidelijkheid. Op dit moment heeft Cherry het maximale revalidatietraject gehad en zal met haar MS moeten dealen.

Na een fase van depressie is het tijd om op zoek te gaan naar een vorm van dagbesteding.

In 2015 bezoekt ze meerdere plekken maar vindt vaak de sfeer niet oke en voelt zich niet thuis. Via een gesprek van haar man op het werk, komt Cherry in contact met iemand op…het Dorp. Daar waar ze ooit als jong volwassene stage liep! Dat was meteen een goed gevoel en ze sluit aan bij Digidome, een grafische dagbesteding locatie en het keramiek atelier (toen ‘De Wissel’). Cherry zegt hierover: “Hier gingen mijn ogen open en voelde ik meteen aansluiting. Ik viel niet op”. Na een poosje kiest Cherry voor keramiek door het mooie ambacht en de afwisseling dat het werk met zich meebrengt. Zij  kan haar creatieve talent de ruimte geven. Ze werkt nog steeds met plezier bij de huidige het keramiek atelier en doet graag allerlei werkzaamheden.

Sinds 2020 krijgt Cherry eens per week ambulante begeleiding om te zorgen dat zij niet wegglijdt in een depressie dan wel in de cognitieve gedragsstoornis. Zij volgt een dagprogramma, alles omlijnd, gekaderd, op vaste tijden, terugvalpreventieplan, afgestemd en besproken met thuiszorg en dagbesteding wat voor rol  zij hierin kunnen hebben en betekenen.  “Dit voelt alsof je een kleuter bent. Je hoeft niet na te denken en dat is goed zo”. Multi taksen lukt al een poos niet meer, Het is een kwestie van de grenzen aangeven want alle zintuigen staan van nature op scherp. Maar ja, vermoeidheid ligt op de loer. Oei, het is dan ook de hoogst tijd om op te breken. We zijn nu bijna drie uur verder!

Cherry begon haar gesprek over kennisoverdracht wat ze zo belangrijk vindt. Als ervaringsdeskundige, als verzorgende en nu als patiënt, zet zij zich nu in om stagiaires hulp te bieden bij vraagstukken, uitleg te geven en stelt ze haar huis letterlijk open om op haar te oefenen! En sluit heel vanzelfsprekend af: “Ja hoor, zo kan iedereen er wat van leren”. Die Cherry, prachtig he!